Soms heb ik van die momenten dat ik op een plek ben met mijn bewustzijn waarin alles lijkt te kloppen. Op die plek is een perfecte vrede, op die plek begrijp ik alles, en tegelijk is het alsof ik niets hoef te begrijpen als ik daar ben.
Het is een plaats waar ik me vrij voel als een vogel, een plaats waar ik mezelf ervaar op de meest pure manier. Het is de plek waarop ik mij compleet voel, waarop ik mij volmaakt voel, een plek waarop al mijn behoeftes voorzien zijn.
Woorden schieten tekort om dit goed te kunnen omschrijven.
Ik zou het hemels noemen.
Ik zou het vrijgemaakt noemen.
Het is voor mij als het ervaren van een eenheid met alles dat er bestaat. Het is als het ervaren van eenheid met God.
Ik weet dat er mensen zijn die niet geloven in mijn concept van God. En er zijn ook mensen die überhaupt niet geloven in iets goddelijks.
Maar dat betekent niet dat die mensen nooit ervaren hebben wat ik geregeld ervaar.
Ik denk dat veel mensen hetzelfde ervaren maar er andere woorden aan geven.
Het is iets universeels dat voor iedereen toegankelijk is, wat voor iedereen te ervaren is.
Hoe oneerlijk zou het zijn als iemand hiervan uitgesloten zou zijn?
Discrimineert het universum? Zou God mensen uitsluiten? Zou een mens zich nooit compleet en vervuld kunnen voelen? Zou dat weggelegd zijn voor enkele speciale mensen?
Nee! Iedereen staat op hetzelfde eeuwige speelveld. Iedereen mag de extase ervaren van pure vreugde, vrede en dat heerlijke vervulde gevoel dat niets iets kan toevoegen of afnemen van dat gevoel. En tja, `gevoel` dekt ook niet de lading. Het is een diep besef, een diep bewustzijn wat ik probeer te omschrijven. Een bewustzijn wat hetzelfde is voor rationele – als voor gevoelsmensen.
Sinds ik me kan herinneren voelt het als mijn missie, als mijn verlangen om dit te onderzoeken en te ontdekken. Er is niets in mijn leven dat heerlijker is dan dit.
Sex, drugs, muziek, eten, drinken, relaties… ze zijn als schaduwen in vergelijking met deze vervulling.
Vanuit deze vervulling veranderen deze schaduwen in de glorie die ze bedoeld zijn te hebben.
Het leven gaat meer licht geven, eten smaakt beter, relaties komen tot leven, competitie verdwijnt, zintuigen komen tot leven!
Tot de dag van vandaag is het mij waard om deze ontdekkingsreis te maken.
Het heeft me geleid in vele worstelingen. Worstelingen met mezelf, met de wereld om me heen, met mensen om me heen.
De druk van wereld
Het is soms zo aantrekkelijk om meegenomen te worden in de ambities waartoe de wereld me uitnodigt.
Succesvol zijn.
Geliefd zijn.
Belangrijk zijn.
Nodig zijn.
Sterk zijn.
Streven en stressen.
`Hetzelfde`zijn als iedereen.
Hoe heerlijk kan het voelen om hetzelfde als anderen te zijn. Dat gevoel van eenheid dat je dan kan hebben. Dat gevoel dat je je opeens gekend voelt. Maar soms is het dan eigenlijk alsof we in een zaal vol eenzame mensen onze eigen eenzaamheid proberen te vergeten. En heel even, voor een klein moment lijkt ons dat te lukken….. heel even…
In mijn opgroeien ben ik zo gewend geraakt aan de status quo van de wereld om me heen dat ik het soms pittig vind om mijn leven anders te leven, om mijn eigen spoor te trekken, om authentiek te durven zijn.
Ik hou van de wijsheid en ervaring van mensen om me heen. Maar ik hou niet van de wetten die mensen met elkaar verzinnen en waar ze elkaar aan proberen te houden. Ze willen het niet, maar ze doen het toch. En we eindigen dan geregeld met een gevoel van falen: ` het lukt ons niet om te leven zoals we dat met elkaar verzonnen hebben`.
Het zijn die stemmen die me dan vertellen:
“Nick, dit is hoe je papa en mama blij maakt….“
“Nick, dit is hoe je de juf en meester blij maakt….“
“Nick, dit is hoe je tiener bent….“
“Nick , dit is hoe je relatie hebt….“
“Nick, dit is waar je gelukkig van wordt….“
“Nick, dit is wat je doet als je 20 bent, dit is wat je doet als je 30 bent, dit is wat je doet als je 40 bent…“
“Nick, dit is een goed mens zijn….“
“Nick, dit is christen zijn…“
“Nick, dit is waar je ons blij mee maakt….“
“Nick, dit is wanneer we zullen zeggen dat je goed genoeg bent….“
“Nick, dit is wanneer God blij met je is…“
“Nick, maak ons blij, zeg wat we willen horen, wees lief, wees vriendelijk, wees een goed voorbeeld…“
Ik wilde alles en iedereen pleasen.
Mijn familie, vrienden, God, de wereld om me heen….
En ik heb op een goede manier gefaald….ik kan het niet meer, ik wil het niet meer.
Gelukkig maar, want ik was best goed geworden in pleasen.
Langere tijd geleden begon de reis waarin ik ging ontdekken hoe ik kon stoppen met het pleasen van de mensen om me heen.
Maar het zat zo diep. Het verlangen naar de goedkeuring van de mensen om me heen zat zo onwijs diep. Het was haast alsof ik me niet compleet voelde, alsof ik me niet vervuld voelde, alsof ik niet gelukkig was, tenzij…..tenzij ik zou voldoen aan de stemmen om me heen…
Ontmoeting met `onvoorwaardelijkheid`
In deze reis verlangde ik des te meer naar die momenten waarop ik die extase ervoer waar ik het eerder over had. Want die momenten zijn altijd opgeborreld in mijn leven. Op de momenten dat ik het niet zocht, dat ik het niet verwachtte, dan was het daar opeens… een warme hemelse aanwezigheid die over me heen spoelde en mij deed verdrinken in woorden van goedkeuring, liefde, acceptatie, gekendheid, verbondenheid….
Op mijn werk, in de kerk, in het bos, op mijn kamer, in het pretpark, tijdens concerten, tijdens momenten van pijn en verdriet, in momenten dat ik me een zondaar voelde, momenten waarop ik naar porno keek, drugs gebruikte, momenten waarop ik loog tegen mensen….
Onvoorwaardelijkheid kwam naar me toe. Hij had maar één verlangen, en dat was mijn hart. Hij zag mij als compleet.
Wanneer je onvoorwaardelijkheid ervaart, dan ervaar je Hem niet op de momenten dat iets goed of fout gaat, maar je ervaart Hem in alle delen van het Leven.
Verbonden met Hem
Soms dan is het alsof ik God hoor zeggen: “Nick, als Ik jou was, dan zou ik schijt hebben aan al de voorwaarden die de wereld om je heen maar op je wil leggen. Ik zou mijn hart volgen voor de volle 100%.“
En opeens besef ik me dan dat Hij het is die mijn leven met mij leeft. Hij en ik, we zijn zó verbonden. We zijn als 2 kaarsen die met elkaar versmolten zijn. Hij en ik, we zijn niet te onderscheiden. We leven het leven samen.
Mijn leven valt hierdoor meer en meer op zijn plek. Die plek is vrede, die plek is de plek waar ik kan `zijn`, waar ik niets nodig heb omdat Hij en ik genoeg hebben aan elkaar.
Wat is liefde?
Nu ben ik in een seizoen in mijn leven dat ik soms niet weet wat liefde is…
Ik heb een geweldige familie, ik heb verkering met de meest glorieuze vrouw op aarde, ik heb onwijs mooie vrienden… en toch…als ik dan de gordijnen van het pleasen wegtrek dan weet ik niet wat er nog over is van al die relaties…
Houd ik wel echt van mijn familie? Houd ik wel echt van mijn vrienden? Is datgene wat ik mijn vriendin geef wel echte liefde? Geef ik mezelf wel echte liefde?
Ik wil niet langer het leven op aarde leven als iemand die voorwaardelijk leeft.
En ja, ik stel dan mensen telleur…
Mensen gaan me stom vinden…
Mensen zullen me dan fout noemen, onchristelijk, liefdeloos, onvolmaakt…
Mijn vriendin kan me dan minder geweldig vinden…
Mensen kunnen me als een zondaar bestempelen of “minder-verlicht“…
Ik val dan af van het voetstuk waar sommige mensen me op gezet hebben…
Ja. Dat gebeurd dan. Gegarandeerd. Dat gebeurd met ons allemaal als we gaan stoppen met het pleasen van anderen.
Ik heb niets meer te verliezen, ik heb niets meer te winnen, ik voel me compleet, vervuld…Ik hoef mensen niet meer te gebruiken om me beter te voelen.
Ik heb mijn baan niet om mezelf te bewijzen…
Ik heb geen verkering genomen om me beter te voelen…
Ik wil niet trouwen omdat ik dat nodig heb…
Ik niet papa worden omdat ik me dan gelukkiger ben…
Ik wil niet naar mijn familie toe en naar feestjes van mensen toe omdat ik iedereen moet pleasen…
Ik schrijf geen liedjes om beroemdheid te ervaren…
Alles wat ik doe wil ik vanuit verlangen doen, wil ik vanuit mijn hart doen, wil ik voelen, wil ik kiezen, wil ik vanuit compleetheid beleven….want vanuit compleetheid komt het leven werkelijk tot leven!
Dus ik ga door met mijn levensreis, ik ga door met het ontdekken van mijn hart, ik ga door met het bouwen van mijn thuis in die plek van hemelse compleetheid.
De plek waar ik Nick mag zijn, zonder voorwaarden, de plek waar ik thuis ben.
Onderweg
Volmaakt in het manifesteren van liefde ben ik zeker nog niet. Gestopt met het pleasen van mensen ben ik op dit moment ook nog niet 100%. Maar ik ben op weg. Ik vind het eng. Ben soms bang voor haters. Afkeuring vanuit mensen die dicht bij me staan in mijn leven. Want vanuit onbekenden kan het me niets schelen. Maar het is het waard om afwijzing over je heen te krijgen als je ervoor kiest om werkelijk te houden van jezelf.
En ook al kunnen haters ons zelfzuchtig noemen: “ Als we groeien in liefde voor onszelf, zal de stroom van liefde naar hen toe alleen maar voller en heerlijker worden.“
En dan blijken we allemaal winnaars te zijn, gevangen in een oceaan van liefde.
Recente reacties