Soms zijn er van die dagen dat je wakker word, en dan dat gevoel hebt dat je niet direct kan beschrijven.
Voel je je eenzaam?
Voel je je verveeld?
Ben je gewoon even chagrijnig?
Is er iets niet in orde met je?
Vandaag is zo`n dag voor mij.
Ik start met het doen van de dingen die me een beter gevoel geven.
Ik hou van douchen, ik hou van koffie, ik zet de worship van de One Thing conferentie aan van IHOP, ik check alle apps van mijn smartphone.
Maar niets van deze dingen doet me opleven en nog steeds blijft dat diepe rare gevoel aanwezig….
Ik herinner me de hoeveelheid van deze dagen die ik in het verleden heb gehad, en opeens besef ik me wat dat rare gevoel is van binnen…het is mijn hart…zucht….waarom vergeet ik dat soms toch weer!
Ik ga het gesprek met haar aan:
‘’ Hart, wat is er aan de hand, ben ik je vergeten? Wat wil je me vertellen?’’
‘’Nick, we hebben weer even quality time nodig,waar ben je, ik mis je.’’
Ik besef dat dat rare gevoel waarmee ik wakker werd het gevoel van diep verlangen is.
Het voelde als een roep vanuit de diepte van mijn binnenste. Het was het gevoel van heimwee, van gemis, het verlangen naar een intimiteit die door geen enkele externe factor vervuld kan worden.
‘’Nick, ben je vergeten dat alles om je heen alleen levend voelt als je in contact staat met de bron van Leven zelf? Was je vergeten dat werkelijk leven begint van binnen? In mij? In je hart?’’
‘’Hart, je hebt zó gelijk! Soms vergeet ik gewoon weer van binnenuit te leven, en dan proef ik de koffie niet echt en voel ik het water niet meer stromen over mijn lichaam en dan hoor ik de muziek wel maar doet het zo weinig met me…’’
Opeens staat de tijd stil, niets doet er mee toe, ik ben weer thuis, ik voel weer dat ik leef, ik heb weer intimiteit met mijn hart…
Het kan soms een tijdje duren voordat we in de gaten hebben dat we niet werkelijk in contact staan met ons hart. Soms kan het enkele minuten duren, voor sommigen kan het weken duren, en anderen weten de weg soms niet te vinden…
Ik verlang ernaar om een generatie mensen te zien die de weg naar hun hart weten te vinden en daar hun thuis weten te maken.
Het is elke keer weer zo`n gek gevoel om weg te zijn van mijn hart en dan weer terug te komen bij haar. Ik neem me weer voor om haar niet meer te vergeten…ook al weet ik dat ik binnenkort misschien weer eens wakker zal worden met die roep vanuit de diepte van mijn binnenste.
Maar dan zal ik er meteen zijn voor haar.
Recente reacties